Σε περικοπές 300 εργαζομένων προχωρεί η Vodafone

20 - 07 - 2008 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ

Στο δίλημμα «απόλυση με το καλό ή το κακό» κλήθηκαν να απαντήσουν, μερικοί από τον τόπο των διακοπών τους, σχεδόν 300 εργαζόμενοι της Vodafone.
Την τακτική αυτή επέλεξε η νέα διοίκηση της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, προκειμένου να μειώσει κατά 11% το προσωπικό (από 2.800 άτομα σε 2.500). Διαφορετικά, όσοι αρνηθούν την «προσφορά» να φύγουν με το «καλό», λαμβάνοντας δηλαδή προσαύξηση 30% πάνω στη νόμιμη αποζημίωση, θα εκδιωχθούν κακήν κακώς με τις... νόμιμες μαζικές απολύσεις, δηλαδή το 2% το μήνα. Δηλαδή σε πέντε μήνες θα έχουν φύγει όσοι η εταιρεία έθεσε στο στόχαστρο.
Αλλά, καθώς η εταιρεία είναι νέα, στον βαθμό που «στήθηκε» κατά τα τελευταία 14 χρόνια, οι νόμιμες αποζημιώσεις κυμαίνονται από 4 έως 11 μισθούς, ενώ οι αμοιβές στον «ελκυστικό» κλάδο της κινητής τηλεφωνίας, ο οποίος όμως φαίνεται να έχει «στομώσει», κυμαίνονται λίγο υψηλότερα από τη Σύμβαση για τους μισθούς των ανειδίκευτων εργατών. Εκεί γύρω στα 700 με 900 ευρώ τον μήνα.
Υστερα από παρεμβάσεις και μεμονωμένες, σε πολλές περιπτώσεις, διαμαρτυρίες και μέσω των blog, συν την παράσταση συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ στην εταιρεία την περασμένη Τρίτη, ανακόπηκε προσωρινά το κύμα των απολύσεων. Τα πρώτα όμως 60 άτομα απολύθηκαν και δεν προβλέπεται κάποια ειδική μέριμνα γι' αυτούς. Αλλά, και η θέση των υπολοίπων είναι επισφαλής αφού η νέα διοίκηση επιμένει ότι υπάρχει υπεράριθμο προσωπικό, αν και συνδικαλιστικές πηγές κάνουν λόγο για εκκαθαρίσεις με πρόσχημα την απομάκρυνση εργαζομένων περί τον Κορωνιά. «Ο στόχος είναι η ενίσχυση των κερδών σε βάρος των εργαζομένων που πληρώνουν τις επιχειρησιακές "μεταρρυθμίσεις"» αναφέρει ο γραμματέας Τύπου της ΓΣΕΕ, Στ. Ανέστης.
Βεβαίως, οι εργαζόμενοι στη Vodafone δεν έχουν συνδικαλιστική έκφραση, δηλαδή επιχειρησιακό σωματείο όπως εξάλλου και στη «Γερμανός», όπου απασχολούνται περισσότεροι από 700 εργαζόμενοι, εν αντιθέσει με τις Cosmote και Wind, όπου δραστηριοποιούνται με ικανοποιητικά αποτελέσματα σύλλογοι εργαζομένων. Οχι ότι θα μπορούσαν να αποτραπούν οι απολύσεις, στον βαθμό που στον ιδιωτικό τομέα το διευθυντικό δικαίωμα ασκείται ανεξέλεγκτα, αλλά η διεύθυνση θα είχε υποχρεωθεί σε διαβούλευση ή στη διαμόρφωση ενός προγράμματος επανένταξης στην αγορά εργασίας. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα καλά εξειδικευμένο προσωπικό σε έναν κρίσιμο κλάδο της Οικονομίας.
Και καθώς η οικονομία «τρέχει» σε νέες λεωφόρους, τα υπάρχοντα συνδικάτα μοιάζουν προσκολλημένα στην «παράδοση». Η ΟΜΕ/ΟΤΕ εκτός από την ομογάλακτη Cosmote δεν μπόρεσε να εντάξει τη Wind στις τάξεις της ούτε, πολύ περισσότερο, να αναπτύξει αντιπροσωπευτικούς θεσμούς στη Vodafone και στον «Γερμανό». Από την άλλη δε, σε ορισμένες περιπτώσεις, η συνδικαλιστική έκφραση θεωρείται «αντικίνητρο» ανάπτυξης μεταξύ των νέων, δυναμικών επαγγελμάτων. Μέχρι που επέρχεται το σημείο κορεσμού. Τότε την πληρώνουν, είτε παραδοσιακά είτε μοντέρνα με κίνητρα «εθελουσίας» εξόδου, πάντα οι εργαζόμενοι. Ο αδύνατος κρίκος.