Άρθρο του Κώστα Καίσαρη από το kaisaris.yooblog.gr
ΤΙ μπορεί να σκέφτηκε ο Ότο Ρεχάγκελ, για να βγάλει τον Καραγκούνη και να βάλλει στο ημίχρονο τον Πατσατζόγλου; Η μοναδική λογικοφανής (;) εξήγηση, είναι να έκανε λάθος. Να μπερδεύτηκε. Να νόμιζε ότι δεν χάνουμε 0-1, αλλά κερδίζουμε 1-0 και να ήθελε να κρατήσει το σκορ. Όταν έχεις καβατζάρει τα 70 όλα γίνονται. Μυαλό είναι αυτό. Δεν μπορεί να δουλεύει συνέχεια ρολόι, χειμώνα καλοκαίρι.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ, εξήγηση πάντως δεν υπάρχει. Το σοκ για όσους έβλεπαν το παιχνίδι, ήταν ποιο ισχυρό κι από την ανακοίνωση για την εισβολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μέχρι και ο ακούραστος ρεπόερτερ, από τον αγωνιστικό χώρο, Άγγελος Μενδρινός, κατέρρευσε. Μπορεί να μην επανέλαβε το ιστορικό «δεν μεταδίδω άλλο», του Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου, αλλά σταμάτησε τη καταμέτρηση στα πόσα μπουκάλια νερό καταναλώνει ο Γερμανός, στα τρία, του πρώτου ημιχρόνου. Το πόσα μπουκάλια ήπιε στο δεύτερο, δεν θα το μάθουμε ποτέ, κι ο ιστορικός του μέλλοντος θα μείνει με την απορία. Ποδοσφαιρική λογική βέβαια, δεν υπάρχει στην χρησιμοποίηση του Γιούρκα Σεϊταρίδη. Ο χαρακτηρισμός του πρώτου βετεράνου κάτω των 30, κολακεύει. Περισσότερο, προς το παλαίμαχος έγερνε.
ΣΤΗ παρουσία του, στην Εθνική Ομάδα, ο Ότο Ρεχάγκελ, έχει κάνει πολλά τρελά και ακατανόητα. Με τα περισσότερα μάλιστα από αυτά να του βγαίνουν. Με τη Ν. Κορέα, ξεπέρασε τον εαυτό του. Το χειρότερο απ’ όλα για τον Γερμανό, είναι ότι «δικαίωσε» όσους τον έστηναν στον τοίχο. Όσους δεν κοίταζαν την ουσία και τα αποτελέσματα κι έψαχναν να βρουν το αντιποδόσφαιρο. Φτάνοντας μάλιστα στο σημείο, να ζητήσουν να πάει η ομάδα με άλλο προπονητή, στο μπαράζ με την Ουκρανία. Είναι προφανές ότι η Νότιος Αφρική θα είναι ο τελευταίος σταθμός, σε αυτή την λαμπρή πορεία του Ρεχάγκελ. Και δεν ήταν οι Κορεάτες που τον νίκησαν. Δεν επρόκειτο για ήττα. Αυτοκτονία, είναι η σωστή έκφραση. Παρά τα όσα αντικειμενικά προβλήματα, η Εθνική Ομάδα, θα είχε σαφώς καλύτερη τύχη, αν είχαν γίνει σωστές επιλογές.
Ο ΡΕΧΑΓΚΕΛ, μπορεί να πέτυχε το 2004 το ακατόρθωτο, αλλά το 2010, ο αντίπαλος του, είναι ανίκητος. Κι αυτός δεν ήταν, ξαναλέω, οι Κορεάτες. Είναι ο χρόνος. Οι εμμονές στην ηλικία των 70+ είναι σαν τους γεροντοέρωτες. Και δυστυχώς, όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο, πέρα από την αποτυχία φέρνουν και την απομυθοποίηση. Σεβόμουν και εξακολουθώ να σέβομαι απεριόριστα τον Ότο Ρεχάγκελ. Δεν είναι μόνο το Γιούρο που κατέκτησε. Είναι ότι έδωσε ταυτότητα και οντότητα, σε μία ανύπαρκτη και ανυπόληπτη μέχρι τότε, Εθνική Ομάδα. Το ποδόσφαιρο όμως είναι σκληρό. Ούτε σέβεται, ούτε συγχωρεί. Σου δίνει κάθε φορά αυτό που αξίζεις.
