Γιάννης Σερβετάς: Αναπαράγω το τίποτα...

Δημοσιεύτηκε στο y magazine

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει το πόσο πολύ μεγαλώνουν μερικά πράματα. Ποια πράματα; Θα σας φέρω ορισμένα παραδείγματα για να καταλάβετε.
Ας ξεκινήσουμε με τις τηλεοράσεις. Αυτές, μιλάμε, αρχίζουν και καλύπτουν όλο τον τοίχο. Φτάσαμε να έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τα κάδρα μας. Δεν έχουμε που να τα βάλουμε. Κάτι άλλο που μεγάλωσε, είναι τα πλυντήρια. Έφτασαν να παίρνουν και 10 κιλά ρούχα. Όσα ρούχα χωράν σε μια μεγάλη, τρίφυλλη ντουλάπα. Μέχρι και οι φράουλες μεγάλωσαν. Έγιναν «να» με το συμπάθιο. («Τα μήκους σημαντικά, ο γάιδαρος, ο αριθμός τρία, τα κορίτσια στη Μάνη και η μακαρονάδα πουτανέσκα, συντάσσονται πάντα με το συμπάθιο», είναι «νόμος» της γραμματικής. Έχω 3 παιδιά και δύο κορίτσια, με το συμπάθιο, λέει ο Μανιάτης.) Οι φράουλες λοιπόν, μοιάζουν με ντομάτες. Να δείτε πως σε λίγα χρόνια θα τις κάνουμε γεμιστές με ρύζι. Θα λέμε όλοι μας ότι: «Την γεμίζει ο Μαμαλάκης την φράουλα».
Όμως στον αντίποδα, υπάρχουν και κάποια άλλα πράματα που όλο και μικραίνουν. Όπως οι μισθοί, οι θέσεις παρκαρίσματος, οι πιθανότητες να βγούμε στη σύνταξη και κάτι άλλο, που ο άντρας πρέπει να προσέχει που το βάζει και δεν είναι η υπογραφή του. Ζούμε πλέον στα χρόνια των άκρων. Στα χρόνια της υπερβολής. ‘Η θα έχουμε πολύ ή λίγο. Χάθηκε η μέση και το μέτρο. Για αυτό και ευδοκιμεί το τίποτα. Μάλιστα αυτό το τίποτα έχει γίνει επιστήμη και ονομάζεται τιποτολογία. Έδρα της είναι η τηλεόραση όπου την διδάσκουν, τιποτολόγοι λέκτορες. Είναι επιστήμονες που παίρνουν μία είδηση, να την κάνει ο Θεός, και την τραβάν απ’ όλες τις μπάντες. Την ξεχειλώνουν, την πασπαλίζουν με πανικό, την βάφουν κίτρινη ή ροζ και την σερβίρουν στο κοινό που διψάει για τίποτα. Βλέπετε, το «τίποτα», ανακουφίζει το κοινό. Μας εκπαιδεύουν πως είναι καλό να βλέπουμε το «τίποτα» και μετά όλοι μας, να αισθανόμαστε… κάτι.
Κάνουν είδηση την στιγμιαία, επιδερμική επαφή ενός καλλιτέχνη.
Μια λανθασμένη συμπεριφορά πουλάει. Βλέπει την είδηση η κυρία Κούλα και σκέφτεται: «Δόξα το Θεό, μπορεί εμένα ο Ιάσωνάς μου να είναι φτωχός, αλλά τέτοια πράγματα δεν κάνει». Μεγάλη ανακούφιση για έναν φτωχό. Το ότι κάθε μέρα της φοράνε και ένα καινούριο κέρατο με τις δεκάδες αυξήσεις, δεν το σκέφτεται. Ανακουφίζεται με το ότι το δικό της «στεφάνι» δεν έχει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Έτσι γλυκά και τρυφερά περνάει η ζωή μας. Έχουμε αράξει στο τίποτα και περιμένουμε να πεθάνουμε, έχοντας την απορία αν υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο…
Και εγώ αυτό κάνω αυτή την στιγμή. Αναπαράγω το τίποτα. Το διαβάζετε εσείς και λέτε «καλέ τι ωραία τα γράφει αυτό το παιδί». Ένα τίποτα κάνω και εγώ. Για να κάνουμε κάτι, πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια μας. Πρέπει να το διώξουμε από την ζωή μας, αυτό το «τίποτα». Αλλά είναι πολύ δύσκολο.
Για παράδειγμα, θα σας μεταφέρω μια προσωπική μου ιστορία. Όταν βιώναμε την μεγάλη απεργία της ΔΕΗ, ένα βράδυ, μας έκοψαν το ρεύμα στο σπίτι. Εκνευρίστηκα. Ανάψαμε τα κεριά μας και καθίσαμε αντικριστά με την γυναίκα μου. Εγώ έγραφα, η γυναίκα μου διάβαζε. Στο μέσα δωμάτιο ο γιος μου πήρε την κιθάρα του και άρχισε να παίζει. Έπρεπε να κοπεί το ρεύμα για να ακούσω καθαρά τον ήχο της κιθάρας. Έπαθα πλάκα. Ήταν μια μαγική βραδιά. Όταν μερακλώσαμε και αρχίσαμε να σιγομουρμουρίζουμε την μελωδία, σταμάτησε η διακοπή του ρεύματος. Εγένετο φως. Δράμα. Ξαφνικά, άναψε η τηλεόραση, βούιζε το ψυγείο, έπαιζε το ραδιόφωνο. Όμως ενώ ήταν τόσο απλό, ενώ θα μπορούσα να κλείσω τα πάντα, δεν το έκανα. Έκατσα σαν το βόδι μπροστά στην τηλεόραση. Δεν είχα το κουράγιο να την κλείσω. Εγώ τα λέω όλα αυτά, που κατακεραυνώνω το τίποτα. Ανάξιος και εγώ. Ένα ακόμη τίποτα. Ένας ακόμη που δεν μπορεί να κάνει πράξη την κινέζικη παροιμία που λέει: «Προκειμένου να μην καταριέσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κεράκι». Αν ανάψουμε ο καθένας το δικό του κεράκι, μπορεί να δημιουργήσουμε τόσο πολύ φως ώστε να εξαφανίσουμε το «τίποτα»...