Αποβιομηχάνιση: Κραυγή απόγνωσης από τους ανέργους

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - 12.10.2008

Του Μίλτου Τρούμπαλου

Βαλκάν Εξπόρτ, Goodyear, Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, ΑΒΕΖ, όμιλος Λαναρά, Βιαμύλ, Ζίμενς αποτελούν μόνο κάποιες από τις επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο τα τελευταία χρόνια. Απολυμένοι από τρεις από αυτές καταθέτουν στη "ΜτΚ" την αγωνία τους.

Σύμφωνα με στοιχεία του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, από το 2005 περισσότερες από 270 επιχειρήσεις έκλεισαν και περισσότεροι από εκατοντάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν στην ανεργία και την απόγνωση. Σε οριακό σημείο, άλλωστε, λίγο πριν από το λουκέτο, βρίσκονται και πολλές άλλες επιχειρήσεις.

Με το προαναγγελλόμενο κλείσιμο της Siemens, στο τέλος του μήνα, μιας επιχείρησης κερδοφόρας, όπως ισχυρίζονται οι εργαζόμενοί της, στην πλειονότητά τους όσοι εργάζονται σε βιομηχανίες ανησυχούν, καθώς βλέπουν ότι στη Θεσσαλονίκη, αλλά και γενικότερα στη Βόρεια Ελλάδα, η αποβιομηχάνιση είναι πλέον ανεξέλεγκτη. Την περασμένη Τετάρτη οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να κινητοποιηθούν δυναμικά, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά τους για εξέλιξη και συνέχιση του προγράμματος ανακατασκευών φορτηγών του ελληνικού στρατού.

Οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν ότι και στην ΕΛΒΟ εφαρμόζεται “πολιτική συρρίκνωσης, εκφυλισμού και απαξίωσης”, κάτι που καταδεικνύεται από τις 400 χαμένες θέσεις εργασίας και την υποαπασχόληση, αφού μόνο το 10% των εργαζομένων του εργοστασίου απασχολείται και μόνο μία σειρά παραγωγής λειτουργεί κανονικά. Οι απολυμένοι των βιομηχανιών που έκλεισαν οδηγούνται στην απόγνωση, καθώς οι υποσχέσεις που λαμβάνουν για άμεση αποκατάσταση δεν πραγματοποιούνται, ενώ τα καθημερινά έξοδα στα νοικοκυριά τους μετατρέπονται σε δυσβάσταχτα χρέη που συσσωρεύονται, λόγω και της ακρίβειας και της γενικότερης κακής οικονομικής κατάστασης.

Οι απολυμένοι αποστέλλουν βιογραφικά σημειώματα σε άλλα εργοστάσια, με αντικείμενο παρεμφερές με την προηγούμενη εργασία τους, αλλά οι ελεύθερες θέσεις είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Εξάλλου, σε πολλές περιπτώσεις τα βιογραφικά απορρίπτονται και λόγω της ηλικίας των πρώην εργαζομένων, καθώς αρκετοί από αυτούς εργάζονταν για πολλά χρόνια στα εργοστάσια που έκλεισαν και τώρα θέλουν μόνο λίγα ένσημα μέχρι να συνταξιοδοτηθούν. Δεν λείπουν οι περιπτώσεις που απολυμένοι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από επιχειρήσεις, οι οποίες, γνωρίζοντας τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, τους εκμεταλλεύονται παρέχοντας σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και το ένα τέταρτο των απολαβών που είχαν στην προηγούμενη εργασία τους. Λύση ίσως να μπορούσαν να αποτελέσουν τα επιδοτούμενα για τους εργοδότες προγράμματα του ΟΑΕΔ, όμως ακόμη και αυτά φαίνεται ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς των απολύσεων των εργαζομένων και των βιομηχανικών λουκέτων.

Στο εργοστάσιο της Siemens συναντηθήκαμε με τον κ. Νικόλαο Στάμογλου, επί 17 χρόνια εργαζόμενο στην κατασκευή τυπωμένων κυκλωμάτων σε ρομποτικά συστήματα. Αυτήν την εξειδίκευση την έχει εμπλουτίσει με σεμινάρια σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Η περίπτωση του κ. Στάμογλου είναι ξεχωριστή, καθώς και η γυναίκα του εργάζεται στο εργοστάσιο 18 χρόνια τώρα, ενώ και η μητέρα του έχει συνταξιοδοτηθεί από τη Siemens.

“Οι συναισθηματικοί δεσμοί με αυτόν τον χώρο είναι τεράστιοι”, υπογραμμίζει. Στο εργοστάσιο της Siemens η είδηση του λουκέτου έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, καθώς η κερδοφόρα πορεία των τελευταίων δέκα χρόνων, σύμφωνα με το σύνολο των εργαζομένων, δεν δικαιολογεί το κλείσιμο της επιχείρησης.

“Λέγανε εδώ και καιρό μισόλογα, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Όλα έδειχναν ότι το εργοστάσιο θα πωλούνταν σε άλλους επενδυτές, αλλά τελικά όλα αυτά ήταν δικαιολογίες, καθώς προετοίμαζαν το κλείσιμο της επιχείρησης”, τονίζει ο κ. Στάμογλου. Η οικογένεια Στάμογλου είναι τετραμελής, με δύο ανήλικα παιδιά, 10 και 7 ετών. “Το πρόβλημα είναι μεγάλο, αφού και εγώ και η σύζυγός μου δουλεύουμε εδώ και θα μείνουμε χωρίς δουλειά. Αυτομάτως δεν θα υπάρχει εισόδημα. Δεν θα υπάρχει τίποτα”. Ο κ. Στάμογλου χαρακτηρίζει την εύρεση άλλης εργασίας σχεδόν αδύνατη, ιδιαίτερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. “Είμαστε εξειδικευμένο προσωπικό. Κάνουμε συγκεκριμένες εργασίες εδώ. Είμαστε πολύ εξειδικευμένοι μέσα στο εργοστάσιο της Siemens, αλλά τελείως ανειδίκευτοι στην υπόλοιπη αγορά εργασίας”.

Αυτή η δύσκολη κατάσταση έχει ενώσει τους εργαζόμενους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες των ημερών που έρχονται και να διεκδικήσουν την αποκατάστασή τους. “Είμαστε ενωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα οικονομικής φύσης και θα τα καταφέρουμε έστω πρόσκαιρα. Όλοι οι συνάδελφοι μαζί θα δούμε πού υπάρχουν οι μεγαλύτερες ανάγκες και θα βοηθήσουμε, για να συνεχίσουμε όλοι μαζί τον αγώνα μας. Είμαστε όλοι μια γροθιά”, επισημαίνει ο κ. Στάμογλου και υπενθυμίζει τις υποσχέσεις της πολιτείας απέναντι στους εργαζόμενους: “Όπως μας έχουν πει, γίνεται προσπάθεια από το υπουργείο Ανάπτυξης να βρεθεί νέος επενδυτής. Προς το παρόν, είμαστε ακόμη στις υποσχέσεις”.

(Όλο το άρθρο με τις πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις δύο πρώην εργαζομένων στην Βαλκάν Εξπόρτ και την Βιαμύλ, εδώ)