Του ΝΙΚΟΥ ΡΟΥΜΠΟΥ
Σε κατάσταση απόγνωσης βρίσκονται οι 1.280 εργαζόμενοι στην Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία και οι 250 στη Ζίμενς, οι οποίοι είναι «επί ξύλου κρεμάμενοι» και δεν ξέρουν τι μπορεί να τους ξημερώσει αύριο.
Στα τέλη Ιουνίου διακόπηκε η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στα 14 εργοστάσια της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας (σε διάφορες περιοχές της χώρας) και έκτοτε ούτε δουλειά ούτε πληρωμή για τους εργαζόμενους, που περιμένουν αν και πότε θα διασφαλιστεί η δανειοδότηση της εταιρείας για να επαναλειτουργήσουν.
Από τις 19 Σεπτεμβρίου που η μητρική Ζίμενς ανακοίνωσε το κλείσιμο του εργοστασίου στη Θεσσαλονίκη οι εργαζόμενοι στη μονάδα απεργούν, δεν έχουν πληρωθεί και αγωνίζονται για να βρεθεί επενδυτής και να συνεχιστεί η λειτουργία της.
Στα 25 του ο Νίκος Στάμογλου προσελήφθη στο εργοστάσιο της Ζίμενς, γνώρισε τη συνάδελφό του Ολγα Κύρου, παντρεύτηκαν, απέκτησαν δύο παιδιά που σήμερα είναι 7 και 10 χρόνων και ύστερα από 17 χρόνια εργασίας πίστευε ότι μπορεί να πάρει σύνταξη στην ίδια δουλειά, όπως και η μητέρα του. Εκανε μεταπτυχιακό στα συστήματα αυτοματισμού στη Γερμανία και η εταιρεία τον έστειλε για εξειδίκευση στο εξωτερικό για σεμινάρια.«Μαζί με τη γυναίκα μου είχαμε ένα εισόδημα, μια σταθερότητα και ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Πάθαμε σοκ, από το ζενίθ στο ναδίρ. Μας είπαν κατάμουτρα ότι σε τέσσερις εβδομάδες κλείνει το εργοστάσιο. Τα οικονομικά μας δυσκόλεψαν. Μιλήσαμε στα παιδιά ότι θα πρέπει να μειωθούν στο ελάχιστο αυτά που τους προσφέραμε το προηγούμενο διάστημα. Αν και μικρά, το κατάλαβαν», επισημαίνει.
Στις εγκαταστάσεις της Ζίμενς οι εργαζόμενοι πηγαίνουν σε καθημερινή βάση και οργανώνουν κινητοποιήσεις για να συνεχιστεί η λειτουργία της μονάδας. Την ημέρα που τους επισκεφτήκαμε είχαν εθελοντική αιμοδοσία και ο πρόεδρος του σωματείου Μπάμπης Καλαϊτζίδης μάς ενημέρωσε για την τράπεζα αίματος που λειτουργεί 30 χρόνια στο εργοστάσιο.
Δεν το βάζουν κάτω και οι κοινοί αγώνες τούς κρατάνε ψηλά το ηθικό. «Θα μας στοιχίσει πολύ αν πάψουμε να ερχόμαστε στο εργοστάσιο», σημείωσε η Παναγιώτα Μετσοβίτη, 50 χρόνων, με 30 χρόνια εργασίας στη Ζίμενς. Είναι διαζευγμένη κι έχει δύο παιδιά να συντηρήσει. Ο ένας γιος είναι στον στρατό και ο άλλος άνεργος.
«Μαμά, υπομονή» της λένε τα παιδιά της κι αυτή πήρε δανεικά από γνωστούς για να τα βγάλει πέρα.
«Σε 5 χρόνια θα έβγαινα στη σύνταξη, τι να κάνω τώρα; Να μας πετάξουν στον δρόμο σαν σκουπίδια, χωρίς να φταίμε; Δεν το περιμέναμε αυτό. Μη μας πετάξει και το κράτος. Εχουμε μια ελπίδα. Να γίνει ένα θαύμα. Κάποιος θα μας βοηθήσει», μας λέει. *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου