Το βιβλίο- μαρτυρία με τίτλο «Ανθρωποφύλακες» για ό,τι πέρασε επί χούντας έχει παραλληλιστεί με αυτά του Τζακ Λόντον, ήταν το πρώτο βιβλίο που περιέγραφε τα βασανιστήρια των δικτατόρων και χρησιμοποιήθηκε ως μαρτυρία για να καταδικαστεί η χούντα στην Ευρώπη το 1969.
Εδώ και λίγες μέρες- με δική του πρωτοβουλία- μπήκε στο μάτι του κυκλώνα καλώντας ΚΚΕ και ΣΥΝ να απαντήσουν αν χρηματίστηκαν την περίοδο ΄89 - ΄90 από τη Ζίμενς. Ο Περικλής Κοροβέσης αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία πολιτικού. Μπήκε στην ελληνική Βουλή με τα σανδάλια. Μοναχικός λύκος, πολλές φορές απολαμβάνει τσιγάρο και ποτό στο καφενείο παρατηρώντας τους συναδέλφους του- τόσο διαφορετικούς από αυτόν που δεν φόρεσε ποτέ κοστούμι και γραβάτα. Γλυκομίλητος και βαρύς την ίδια στιγμή, ξάφνιασε πολλούς ένα βράδυ του Δεκεμβρίου 2008 όταν μιλώντας στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό αντάλλαξε αστεία με τον... Θόδωρο Πάγκαλο με τον οποίο τους ενώνουν οι αγώνες για το 1-1-4 και το 15% για την Παιδεία.
«Το ανέχονται». Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1941 και ο γιος του ζει στη Σουηδία. Οι φίλοι του στο περιοδικό «Γαλέρα» σημειώνουν στο βιογραφικό του πως «όταν είναι μεθυσμένος ενοχλεί τους θαμώνες του μαγαζιού, απαγγέλλοντας δικά του ποιήματα, αλλά το ανέχονται γιατί έχει γράψει το πρώτο αντιχουντικό βιβλίο, τους “Ανθρωποφύλακες” που κυκλοφόρησε παράνομα στην Ελλάδα και νόμιμα στο εξωτερικό, το 1969. Έχει κάνει και σπουδές, Θέατρο με τον Ροντήρη, Σημειολογία με τον Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα του Βιντάλ Νακέ, που του χρησίμεψαν για να γεμίζουν το βιογραφικό του».
Εκτός από τον «Ανθρωποφύλακα» σε ένα άλλο έργο του με τίτλο «Επιχείρηση Ιουδήθ» αναφέρεται σε άλλη μια δύσκολη περίοδο της ζωής του, στις αρχές του ΄90, που κατηγορήθηκε ως εγκέφαλος της 17 Νοέμβρη. Τότε είχε καταθέσει μήνυση και είχε δώσει συνέντευξη Τύπου για να πείσει πως δεν είναι τρομοκράτης. Η κατάληξή του στα βουλευτικά έδρανα ήταν ένα απροσδόκητο γεγονός και για εκείνον, αλλά η παρουσία του φαντάζει ταιριαστή στο πολύχρωμο μπουκέτο του ΣΥΡΙΖΑ.
Το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες» χρησιμοποιήθηκε ως μαρτυρίαγια να καταδικαστεί η χούντα στην Ευρώπη το 1969
ΕΙΠΕ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
Κάποιος είπε ότι θα είμαι ο πρώτος αναρχικός βουλευτής στην Ελλάδα. Γελάω βέβαια, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι ένας χώρος υποτιμημένος που δεν έχει βρει μια έκφραση αν και κουβαλάει έναν πλούτο ιδεών. Όλοι οι παραγωγοί του Chaplin, Μarx Βrothers, αναρχικές ιδέες είχαν. Ο Ζορζ Μπρασένς, ο Λέο Φερέ...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
Όχι, θα ψηφίζω κατά συνείδηση. Εγώ δεν δηλώνω υπακοή σε κανένα κόμμα. Άσχετα αν αυτός ο συνδυασμός κομμάτων που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πιο κοντινός μου χώρος. Εμένα δεν με έβγαλε κανένας μηχανισμός, δεν είχα media, δεν είχα σπόνσορες, δεν είχα λεφτά. Οπότε, θα εκφράζω αυτά που νιώθω.
Αν ακούσω εξωφρενικά πράγματα, χαιρετίσματα.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ
Καπνίζω και πίνω, εξ ου και η ευαισθησία μου για τους πρεζάκηδες. Επειδή εγώ πληρώνω έναν φόρο στο κράτος, μου αφήνουν την πρέζα μου. Στην ουσία είμαι θύμα του νόμιμου εμπορίου των ναρκωτικών. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια αδυναμία. Πέρα από το δυνατό, το ωραίο, το άτρωτο, είμαστε φθαρτά όντα. Κατάκάποιον τρόπο είναι μια αντιφασιστική εξισορρόπηση. Το θέμα είναι να έχουμε συνείδηση των εξαρτήσεών μας και όταν χρειαστεί να σταματάμε. Εγώ επειδή δενθέλω να πεθάνω από έναν ηλίθιο λόγο, μια μέρα θα το κόψω το τσιγάρο. Πάντως ταναρκωτικά, βάζω και τα τσιγάρα και το ποτό, καλύπτουν ένα κενό.
«Στη φάλαγγα ύστερα από δέκα χτυπήματα το πόδι πρήζεται τόσο πολύ, που γεμίζει το παπούτσι»
Μου φάνηκε πως άκουσα μια περίεργη διάλεκτο αφρικανικής φυλής. Είχα σφιχτεί και περίμενα. Κοίταζα τον Κώστα. Ο Κώστας έφτυσε τα χέρια του, πήρε το ξύλο. Άρχισε.Η φάλαγγα είναι μια υπερβολικά μεγάλη δύναμη που επενεργεί πάνω σου. Σου δίνει την εντύπωση πως γλιστράς σε μια μεγάλη, επικλινή γυαλιστερή επιφάνεια και πέφτεις πάνω σ΄ ένα σκληρό γρανιτένιο τοίχο. Αν δεν ήξερες πως σε χτυπάνε στα πόδια, θα σου ήτανε αδύνατο να προσδιορίσεις από πού έρχεται.
Τις κινήσεις του βασανιστή τις βλέπεις. Τα χτυπήματα είναι ο γρανιτένιος τοίχος. Η επικλινής επιφάνεια τα διαστήματα ανάμεσα στο χτύπημα. Όταν ο ρυθμός είναι κανονικός είναι λιγότερο επώδυνος από τον ακανόνιστο ρυθμό. Την λεπτομέρεια αυτή την ξέρουν και σε χτυπάνε μια γρήγορα, μια αργά. Αρχίζουνε να σε χτυπούν από κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα. Ξέρουνε πως η πρώτη σου αντίδραση είναι να μαζέψεις λίγο τα πέλματα. Αυτό τους αφήνει αδιάφορους, γιατί ξέρουνε πως ύστερα από δέκα χτυπήματα το πόδι πρήζεται τόσο πολύ, που γεμίζει το παπούτσι.
Άρχιζα να φωνάζω. Δεν ήξερα πόσο δυνατή είναι μια ανθρώπινη φωνή. Φώναξα τ΄ όνομά μου. Άκουγα τη φωνή μου που ήταν αφύσικα δυνατή. Σταματήσανε. Μα θα ΄ταν δε θα ΄ταν δέκα χτυπήματα.
Δεν τόλμησα να κάνω καμιά σκέψη. Ο Σπανός με ρώτησε αν άλλαξα γνώμη. Δεν τον κοίταξα. Ο Κώστας ξανάρχισε. Φώναζα. Κάποιος φεύγει και πηγαίνει στο αποχωρητήριο και παίρνει το σφουγγαρόπανο. Κολλάει το σφουγγαρόπανο πάνω στο στόμα μου. Όλη κείνη η αηδία κυλάει στον οισοφάγο μου. Το βαστάει σφιχτά και το πανί στραγγίζεται στο στόμα μου. Δεν μπορώ πια ν΄ αναπνεύσω. [...] (σελ. 24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου